Bir varmışız bir yokmuşuz...

DEPREM 6 Şubat.    Hayatımızı kaybettik biz. 
Ben bugün ögrendim ki hayat kaybetmek ölmek değilmiş aslında. 
Yaşadığın evini, 
balkondaki çiçegini, 
giydiğin terliğini, mutfak masasında hep oturduğun sandalyeni, 
pilav tencereni, kahve fincanını, çay bardağını
televizyonun karsisindaki koltugunu, kapısını  açtığında buram buram ailen kokan yuvamı, 
dostunu, 
arkadaşını, 
komşularını, 
manavını, 
marketteki kasiyerle muhabbeti
Mahalle bakkalı Niyazi amca yok artık
28 yıllık berberim yıkılmış
trafikte denk geldiğin tanidik plakaları, çarşıda pazarda denk geldiğin eşim dostum kimse yok yolda 
yaşadığım yerin telefonundaki bana güven veren konumu kaybetmekmiş.

Bembeyaz bir gecede uyuyup simsiyah bir sabaha uyandik biz.

Geçmişimiz yerle bir oldu 
gelecegimiz mechul. 
Haftalık aylık yıllık planlarimiz vardi simdi bir saat sonra ne olacak bilmiyoruz. 
Çoğumuzun bir evi bile yok artik.

Yıllardır tırnaklarımızla yaptığımız  yuvalarımız toprak şimdi.

Bizimse evlerimiz gibi bedenimiz ayakta ama içimizde ne varsa paramparça. 
Hepimiz bir yerlere sığındık günü geçirmeye çalışıyoruz. 
Hayat kaybetmek ölmek değilmiş
ben bugün anladim. 
Rabbime hamdolsun can emanetini almadı var git biraz daha oyalan dedi 
Şimdi yeniden başlayacağız 
Ama inşallah 5 Şubat akşamı gibi değil 
6 Şubat sabahı gibi bize şah damarımızdan daha yakın olana sığınıp 
Dünya malına dalmadan 
Bir oyun ve eğlence olan dünyaya 
Sadece bir oyun  kadar dalarız inşallah 
Hamdolsun bende iyiyim