Hayatımızı kaybettik biz. 

Hayatımızı kaybettik biz. 
Hayatımızı kaybettik biz. Ben bugün öğrendim ki hayat kaybetmek ölmek değilmiş aslında.

Yaşadığın evini, balkondaki çiçegini, giydiğin terliğini, mutfak masasında hep oturduğun sandalyeni, 
pilav tencereni, televizyonun karsisindaki koltugunu, kapısını  açtığında buram buram ailen kokan yuvamı, 
dostunu, arkadaşını, komşularını, manavını, marketteki kasiyerle muhabbeti, mahalle bakkalı Niyazi amca yok artık
28 yıllık Berberim yıkılmış.

Trafikte denk geldiğin tanıdık plakaları, çarşıda pazarda denk geldiğin eşim dostum kimse yok yolda yaşadığım yerin telefonundaki bana güven veren konumu kaybetmekmiş.
 
Bembeyaz bir gecede uyuyup simsiyah bir sabaha uyandik biz.

Geçmişimiz yerle bir oldu, gelecegimiz mechul. 
Haftalık aylık yıllık planlarimiz vardi simdi bir saat sonra ne olacak bilmiyoruz. 
Çoğumuzun bir evi bile yok artik.

Yıllardır tırnaklarımızla yaptığımız  yuvalarımız toprak şimdi.

Bizimse evlerimiz gibi bedenimiz ayakta ama içimizde ne varsa paramparça. 
Hepimiz bir yerlere sığındık günü geçirmeye çalışıyoruz. Hayat kaybetmek ölmek değilmiş ben bugün anladim. 
Rabbime hamdolsun can emanetini almadı var git biraz daha oyalan dedi.

Şimdi yeniden başlayacağız ama inşallah 5 Şubat akşamı gibi değil,6 Şubat sabahı gibi bize şah damarımızdan daha yakın olana sığınıp dünya malına dalmadan, bir oyun ve eğlence olan dünyaya o kadar dalarız İnşallah.
Hamdolsun bende iyiyim.